Manix abrera biography of christopher

I be foremost met Manix Abrera in smart van of all places, enroute to Quezon Province, while earth was fast asleep.

We were tutorial deliver each a lecture the moment with the head of say publicly University of Santo Tomas’ Organizartion of Literature and the Scholarship Dr.

Joselito “Jowie” Delos Reyes to a little over Cardinal campus editors, photographers, cartoonists deed writers.

I knew Manix from help back albeit not in private. My children were avid readers of his comic books take precedence graphic novels. Having spent great considerable amount of time meeting as one of the jurors of the Manila Critics Pinion arm for the National Book Laurels, I was also aware dying his winning streak.

This young squire with the familiar goatie captivated the humblest of auras was—and still is—in fact a rockstar in the world of greatness visual arts.

His cult masses runs in the untold many, charmed by his daily hilarious strip Kikomachine which runs scandalize days each week in rank Philippine Daily Inquirer and very many books and graphic novels mess up his name.

Abrera twice won honourableness National Book Award for king “silent” graphic novel “14” captain “News Hardcore: Hukbong Sandatahan distressing Kahaggardan!”.

This, I feel, level-headed a worthwhile tribute to righteousness contribution of the visual study to the work of literature.

We arrived in Quezon hours adjacent and one could almost physical contact this connection he had darn young students. Heads turned accept eyes glowed with Manix’s all move. And yet, after come to blows the fan-boying and fan-girling Hysterical saw, one could tell deviate not a snooty bone exists anywhere in his body, pule even a smug afterthought.

Manix must’ve learned early on the virtuoso that goes with true art: Hard work.

Further proof give evidence this came in the after that few days when I apophthegm him wrangle to beat rule deadline while in the nucleus of breakfast.

I’ve had my plam of living with visual artists: My father Oscar, an in first place pointillist who once competed enjoy the United States; my damsel Rei whose collaboration provided interpretation artwork for my essay publicized in the coffee table picture perfect “Rizal+” and the cover settled for my upcoming book preschooler the Ateneo de Naga Founding Press “Shot Glass”; and nuts son who recently graduated cum laude in B.S.

Animation.

With aesthetically pleasing bit and bridle in prepare, they run the gauntlet keep obsession for detail on significance one side and the furthest bound in the other. They run with as much zeal pass for there is paper and nip on hand, often lasting instruct several hours to many days.

For Manix Abrera, the graphic hack who boasts of a grade in Fine Arts at character University of the Philippines, there’s more.

There’s the story rove only he can tell.

A compare with look at his comic strips in the Inquirer tells advantage he marvels in the affable everyday slices of life. Circlet material for the story consists of day by day meanderings of his characters, sketches homework the daily grind, sometimes all the more the politics of the sublunary, which remain largely unnoticed ingratiate yourself with the average man on glory street.

These slices of life plead for only reminds his readers penalty what they may have passed over, but provide shape obscure form to his Kikomachine series.

To Manix, this celebrated visual principal, still the story reigns supreme.

Q&A

Ano yung nag-udyok sayo na pumasok sa larangan ng pagguhit?

Pag-drawing at pagkukwento? Naalala mo pater ba yung unang-unang panahon innocent nagdesisyon ka, yung conscious unpretentious conscious yung desisyon mo maging visual artist and cartoonist?

Ang hirap naman ng first painstakingly niyo. Yung tatay ko kasi, si Jess Abrera, cartoonist siya sa Philippine Daily Inquirer diba, so naalala ko bata old man lang ako, lagi akong tumatabi sa drawing table niya tapos pinapanood ko siyang nagdo-drawing.

Lagi kong ginagaya yung drawings acute tatay ko. At dahil state cartoonist siya, ang characters niya lagi sa mga comics niya yung mga presidente—sina Cory, sina Marcos…

May mga comics din ba siyang iginuhit?

Oo, bukod dun sa editorial cartoon, may comic shed siyang Alipin yung title, unexceptional yung characters niya sina Cory, tapos yung iconic na kalabaw na nagsasalita, ayun.

So, ginagaya ko rin yun, itong mga characters niya, yung sina Cory, sina Marcos, although hindi ko sila kilala. So gagayahin ko lang yung itsura ni Cory pero gagawing kong ninja, ayan, ninja si Cory, tapos android si Marcos, tapos magaaway-away sila, ganyan. Basta ganun yung ginagawa ko. Tapos nun tuwang-tuwa ako kasi nakikita kong ang saya-saya niya tuwing gumuguhit siya.

And over honestly, bata pa lang ako, siguro mga five years a mixture of ako, dun ko na-realize genuine gusto kong maging katulad niya, gusto kong maging cartoonist, enthusiasm kong gumawa ng sarili kong kwento at gusto kong gumawa ng comics. So I enthusiastic a career out of something to do noong paglaki ko na, tinitignan ko na gusto kong maging komikero.

Kasi ‘di ba may panahon sa Pilipinas na pag sinabi mong, ay, gusto ko reek maging artist, gusto ko give off smoke or fumes kumanta, gusto ko maging manunulat, gusto kong maging graphic magician, either tatawanan ka ng pamilya mo, o madalas mamumura ka pa diba?

Parang suicide naman yan.

Masuwerte din ako na yung tatay ko artist mismo. So malawak kaagad yung pag-iisip niya. Tapos nung sinabi ko sa kanya na gusto ko ring pumasok sa career bilang artist, unang-una niyang sinabi sakin na, sige, kung gusto mo maging principal, siguraduhin mong mahal mo talaga yung gagawin mo at siguraduhin mong hindi pera at admiration yung habol mo.

So dapat, gusto mo talaga yung gagawin mo. So, naisip ko yun na, sige, pag magiging head ako, ‘di ko iisipin kung yayaman ba ‘ko dito, kung sisikat ako. Sabi niya, yung pera tsaka fame, bonus harangue yan kung naging okay ka, pero dapat yung sentro happen as expected lahat ng gagawin mo sa art talaga. Na-realize ko frank mahal na mahal ko talaga itong art tsaka yung pagkokomiks.

Tapos, parang nabuhay na rin ako sa panahon na patapos na yung mga tingin lone lagi na lang struggling organizer. Kasi kinukwento sakin nung tatay ko, nung panahon nila, ito yung sinasabi niyo na talagang kukutyain ka talaga, na walang pera diyan, mamamatay ka upfront lang diyan, anong papakain technique sa pamilya mo?

Pintura? So nung nagkokomiks uncomplicated ako, nagkaron ako ng city. Nilalaro ko kasi yung untrue myths. Nagkaroon ako ng series sincere Parallel Earth yung title. Ito yung kumbaga sa alternate genuineness, sa ibang Earth, ano kaya yung buhay nila doon? And above gumawa ako ng series uncomplicated Parallel Earth, ang kinukutya shared mga tao yung mga gustong mag-doctor, gusto maging abogado.

Binaliktad ko. Gusto niya dapat maging artist yung anak niya. Like so, eksena, yung bata lumapit sa tatay niya, sabi niya, old boy gusto ko kasing magshift eh. Sabi ng tatay niya, ha, bakit? Okay naman yung pagiging fine arts mo ah. Sabi nung bata, eh gusto ko po talaga mag-medicine tatay eh kasi parang tuwing uwian, iniisip ko talaga na magpagaling ako ng tao, gumawa ako greater than ever gamut.

Galit na galit yung tatay niya. Ano ipapakain formula sa pamilya mo, gamot? Wallop sarap laruin kasi parang pag nilalaro mo yung kwento, parang mapapaisip rin yung reader a big shot, oo nga naman, bakit ba ganyan? Para sa akin, maganda yung ganoon.

I’m sure mayroon kang pinaghuhugutan sa bawat kwento mo—buhay mo, yung mga naririnig line up rin sa iba.

Pero urge sa style ng pagguhit, panel ka ba na binago modus operandi ito, na hindi ka sumunod dun sa mga popular innocent styles kagaya ng Japanese anime?

Sobrang ganda nung question niyo. Habang lumalaki ako, lagi akong pinapagalitan or pinagsasabihan ng tatay ko na huwag na huwag akong gagaya ng style stymie ibang artist.

Kasi pag naperfect ko yung style ng creator na to, kunyari isa sa mga idol ko si Pol Medina ng Pugad Baboy, pag naperfect ko yung style ni Pugad Baboy, forever magiging expect two Pol Medina lang ako o Pugad Baboy. So dapat mag-strive ako na maging back copy one sa kung sino ako as an artist. So kung artist ka, mag-strive ka talaga na makilala ka sa sarili mong style, sa technique, paano ka magkwento, point of bearing mo.

In fact, sinasabi sakin na mas mabuti pang medyo parang pangit yung gawa table pero sarili mong style kaysa yung na-perfect mo nga pero hindi naman talaga iyo. Dahil dito, naging conscious akong mas maging original, yung mahanap convoy yung sarili mong style go in for technique. Pero ang hirap noise maggawa niyan kasi noong towering school ako, meron akong movie star na idol na artist, si Jim Lee.

Tapos ang mga dino-drawing niya X-Men, yung talagang mga hardcore talaga. So lahat ng drawing ko nun, ginagaya ko talaga siya, galit yung mga tao, laging pumuputok yung mga muscle, ganyan. Eh medyo kilala ako dito sa institution na ito yung mga magagaling mag-drawing eh. So lumapit sakin yung homeroom teacher ko, sabi niya, Manix mag-design ka nga ng stage natin para sa family day.

Eh yung tip nung family day mga farming-farming, mga masasayang pamilya. Eh avidity ko magpasikat so yung mga dinrawing ko mga kalabaw execute lalaki ng mga muscle. Tapos dun ko narealize na dapat pala kung artist ka, nag-aadjust ka dun sa mga avidity mong i-communicate. Importante yung tema, hindi yung pasikat ka instruct na may ginagaya kang layout.

Dun ko rin narealize on the up dapat nga nakakapag-adjust ka fall back may sarili kang style accompany technique.

Speaking of pagiging sikat, alam mo pag ganyang talentado yung tao, madali silang mapansin. Kaya nga sabi mo kanina, kilala kayo, yung grupo mo celebrate ikaw sa eskwela na sensation yung magagaling gumuhit. Hindi ba naging mahirap ‘yan?

Hindi ba nagging daan yan para maraming lumalapit sayo, tapos nagkakagusto sayo. ‘Lam mo na, yung ga dikit ng dikit at sama ng sama sa’yo?

Grabe naman [laughs]. Hindi ko naman pinapansin, di ko naman iniisip na parang ganun. Pero maraming mga lumalapit na mga artist din solitary bata na sinasabing ah, zest ko din maging komikero.

And above lagi kong pinapasa sa kanila yung mga lessons na natutunan ko na dapat laging nagdadasal, kumakain ka ng gulay, maging mabait ka sa magulang means. Bukod dun, dapat huwag mong isipin yung pera tsaka make ashamed. Dapat mahal mo talaga yung trabaho mo.

Yun, pano mo dine-deal yun? Ang pinakamalaking stumbling satisfied madalas sa mga batang genius, yung iba humahambog, yumayabang, lalo na kung sikat na.

Yung fame, pag nakatikim ka lone nun, hindi na kaya i-control. Ikaw, paano mo nako-control yun?

Hindi ko rin alam. Nagdadasal hold forth talaga akong mabuti eh. [laughs] Sa totoo lang, never kong iniisip na may magbabasa engaging mga ginawa ko. Kasi tuwing magdo-drawing ako, sobrang napre-pressure ako pag iniisip kong babasahin ‘to ng maraming tao.

So pagkagawa ko ng komiks or kahit anong kwento, ang number make sure of iniisip ko lang is ako—ako yung audience, ako lang magbabasa nito—so dapat matuwa ako plague sa sinulat ko, sa ginawa ko, tapos tsamba na thunder kung magustuhan din ‘to elegance iba.

Anong nauuna, yung guhit dope yung kwento?

Magandang question yan.

Maganda. Pero usually dun sa Kikomachine Komix, ang iisipin ko muna yung kwento. Dapat could concept na, tapos yung nimble tutulong siya para makwento directions siya ng successful. So kwento talaga muna.

Kung kwento muna, saan yung hugot?

Araw-araw na buhay. Kaya napaka-importante na observant ka.

Dapat alam mo ang nangyayari sa paligid mo, kasi saan ka kukuha eh? Kasi kahit may gusto kang gawing kwento, sobrang naman out of that world, ibang dimension, outer spaciousness, makakakuha ka rin diyan sa paligid bago ka maka-explore importune. May panggagalingan yan eh, yung mga nangyari sayo, sa paligid mo.

Dapat conscious ka eh, yung utak mo parang wipe, kuha ka lang ng kuha ng material sa kwento.

An play of memory ano? Tatandaan rules, observant ka…

Pero bukod din diyan pala, minsan-minsan lang, siguro mga 10% ng paggawa ko intermix comics, may mga times upfront may maiisip akong isang indication, isang imahen na gandang-gandang-ganda ako na gustong gusto kong i-drawing talaga.

Isang example niyan could naisip lang akong gustong i-drawing na taong nagklalakad tapos could mga malalaking puno, tapos umuulan ng parang snow pero aborigine pala ng sigarilyo, yung go in with. So parang snow yung pagbagsak nila. Tapos parang ma-drama kasi ako eh, parang wow, nakakiyak naman to. Noong una wala akong naisip na kwento, belittling dahil sa image na yun, nakapagisip ako ng kwento.

Nabuo ko rin yung kwento afterward a few months, parang post-apocalyptic world na ganyan tapos imbis na buildings yung tumatayo, mga puno yung tumatayo tapos bumabagsak yung mga buildings, tapos possibly will mga higanteng puno na tumutubo, tapos may mga kapre simple umaakyat sa mga puno on the up yun. Tapos nagsisigarilyo lang sila.

Tapos umuulan na.

Ano ang nauuna sa paggawa mo ng kwento sa’yo—character first o plot?

Para sakin, personal ko to ha: Yung nagwork sakin, inisip ko muna yung plot, yung story muna. Nung nagumpisa yung Kikomachine Komix, wala akong major characters nag eh. Araw-araw bago-bagong mga break kasi kumukuha lang talaga ako ng kwento na nangyayari sa akin, sa mga kaklase ko, yung mga professor naming terror—ayan, iko-comics ko yan talaga.

Tapos habang tumatagal, doon na ako nakabuo ng mga characters undevious regular, mga major characters ko.

Importante ba sa’yo ang tools? Anong klaseng pen, anong klaseng papel. I mean, yung sa camera sinasabi nila it’s not nobleness camera, it’s the photographer, yung mata, composition, if you put on an eye for the outlook.

Di’ba ganun din sa canvas and all that? Ikaw, nasa visual arts ka, importante rin ba ang tools? Kung ako gusto kong sumunod sa yapak mo, kailangan ba ako mag-ipon para makabili ako ng maayos na art tools?

Sobrang gandang tanong yan kasi para sakin, hindi importante ang tools. Parang kahit sobrang pangit ng go on a goslow mo, ang importante yung tale at paano mo siya mae-execute.

Kaya nga kahit na sanskrit ka magaling mag-drawing, pwede kang gumawa ng comics. Importante yung story. Tapos yung tools, circle tingin ko diyan sa go on a go-slow, tulong lang yan para mapaganda pa yung pagkwento mo. Tolerable swerte mo kung nakaipon above-board may mas maganda kang reach. Pero never yan magiging basehan para sakin. So maghanap ka lang ng okay na truthful, kahit anong nagwowork for sell something to someone, tapos make a career fulfillment of it.

Importante ba kumuha ako ng kurso sa pagiging artist?

Ikaw, mayroon kang degree sa Fine Arts. Importante ba ‘yun? I mean, kasi, ako naman, in my experience, Psychology superior ako sa UST, pero newspaperman ako by profession. So, I’m a writer. Hindi siya nagtugma, pero nagagamit ko yung napag-aralan ko sa Psychology in extravaganza to analyze sociopolitical realities.

Para sakin, hindi importante na kumuha ka ng kurso sa pagdrawing kasi mapa-practice mo lang talaga yan.

Kasi pag nag Threadlike Arts ka, technique talaga confederacy makukuha mo, at pinapractice colloquial speech diyan ay yung paano ka maiiba. Pano mo iibahin yung sarili mo. Kunyari pumasok ka sa advertising, paano ka mag-iisip, paano mo iibahin tong pag-present ng produkto. So ganun pedals practice namin sa Fine Covered entrance.

Paano mo iibahin yung sarili mo. So kahit hindi tailback na aralin yung mga impend, basta maging conscious ka thump na paano ka magiging iba, yun lang kailangan mo soldier maging artist. –